Goeie morgen deze morgen, lezers!
Door: David van Ofwegen
12 Januari 2006 | Verenigde Staten, Honolulu
Gegroet kameraden,
Sinds een dag of twee schaar ik me onder het arbeidersvolk. Ik leef mee met hun dagelijkse sleur, participeer aan rituelen als de 'lunch' en 'pauze' en gelaten draag ik acht uur per dag, zoals het hoort, het juk van de onderwerping aan de managersklasse. Is het niet vervreemding die me overvalt, dan is het wel verveling. Werken is namelijk niet alleen beneden mijn stand, maar ook nog eens dodelijk saai. Hier zittend achter mijn 'bureau' resteert me niets anders dan mezelf te troosten met de gedachte dat elke minuut me $0.13 dichter bij een glas bier brengt. Nog twee uur, zeven-en-veertig minuten en veertien seconden voordat het euforische aftellen begint. Wat voorbehouden leek aan sketches van middelbare mannen op de VPRO blijkt keiharde werkelijkheid, zelfs op de verst van kleinburgelijk Nederland verwijderde plek op aarde.
Nadat mijn dag om acht uur 's ochtends begon met college, gevolgd door sport, studie en werk, ben ik om elf uur eindelijk vrij (overigens, wie heeft er nog transcendentele vrijheid nodig wanneer deze arbeidersversie volstaat?). Vrij om me samen met de rest van het pick-up truck rijdend, gebrekkig Engels sprekende Hawaiiaanse proletariaat richting bar, kroeg of bank te begeven. Kroeg in mijn geval. Ik heb namelijk iets te vieren, maar daarover morgen meer.
Omdat ik het heb beloofd en destemeer omdat ik nu echt helemaal niks beters te doen heb zal ik nog even mijn enthousiasme delen over m'n week in Kauai'i afgelopen maand. Kaua'i, zoals geen van jullie zullen weten, is het meest noordelijk gelegen eiland van de Hawaiiaanse eilandengroep en staat bekend als 'the garden isle'. Dit omdat het, als tevens oudste eiland, rijkelijk begroeid is met fraaie vegetatie. Die vegetatie heeft mij vijf dagen lang onderhouden, nadat ik met rugzak, tent en proviand de 25 kilometer lange beklimming van de sprookjesachtige Na Pali Coast had afgerond. Samen met drie andere lotgenoten leefde ik kortstandig van de natuur, baadde mij in watervallen en dronk uit beekjes regenwater. Een soort Bobo's in de bush dus, maar dan au serieux. Ik kan het een ieder van harte aanbevelen. De vroege avonden in een tent onder de herdere sterrenhemel met het geraas van gigantische golven op de achtergrond... Nee nee nee, dames en heren, dat is geen kattepis.
Enfin, als mijn werkmansinstinct het goed heeft begint weldra de laatste 'pauze'. Tijd om met een werkje Zen Boeddhisme tegen een palmboom van de zwoele winternacht te genieten. Toedels!
Aloha,
David.
Sinds een dag of twee schaar ik me onder het arbeidersvolk. Ik leef mee met hun dagelijkse sleur, participeer aan rituelen als de 'lunch' en 'pauze' en gelaten draag ik acht uur per dag, zoals het hoort, het juk van de onderwerping aan de managersklasse. Is het niet vervreemding die me overvalt, dan is het wel verveling. Werken is namelijk niet alleen beneden mijn stand, maar ook nog eens dodelijk saai. Hier zittend achter mijn 'bureau' resteert me niets anders dan mezelf te troosten met de gedachte dat elke minuut me $0.13 dichter bij een glas bier brengt. Nog twee uur, zeven-en-veertig minuten en veertien seconden voordat het euforische aftellen begint. Wat voorbehouden leek aan sketches van middelbare mannen op de VPRO blijkt keiharde werkelijkheid, zelfs op de verst van kleinburgelijk Nederland verwijderde plek op aarde.
Nadat mijn dag om acht uur 's ochtends begon met college, gevolgd door sport, studie en werk, ben ik om elf uur eindelijk vrij (overigens, wie heeft er nog transcendentele vrijheid nodig wanneer deze arbeidersversie volstaat?). Vrij om me samen met de rest van het pick-up truck rijdend, gebrekkig Engels sprekende Hawaiiaanse proletariaat richting bar, kroeg of bank te begeven. Kroeg in mijn geval. Ik heb namelijk iets te vieren, maar daarover morgen meer.
Omdat ik het heb beloofd en destemeer omdat ik nu echt helemaal niks beters te doen heb zal ik nog even mijn enthousiasme delen over m'n week in Kauai'i afgelopen maand. Kaua'i, zoals geen van jullie zullen weten, is het meest noordelijk gelegen eiland van de Hawaiiaanse eilandengroep en staat bekend als 'the garden isle'. Dit omdat het, als tevens oudste eiland, rijkelijk begroeid is met fraaie vegetatie. Die vegetatie heeft mij vijf dagen lang onderhouden, nadat ik met rugzak, tent en proviand de 25 kilometer lange beklimming van de sprookjesachtige Na Pali Coast had afgerond. Samen met drie andere lotgenoten leefde ik kortstandig van de natuur, baadde mij in watervallen en dronk uit beekjes regenwater. Een soort Bobo's in de bush dus, maar dan au serieux. Ik kan het een ieder van harte aanbevelen. De vroege avonden in een tent onder de herdere sterrenhemel met het geraas van gigantische golven op de achtergrond... Nee nee nee, dames en heren, dat is geen kattepis.
Enfin, als mijn werkmansinstinct het goed heeft begint weldra de laatste 'pauze'. Tijd om met een werkje Zen Boeddhisme tegen een palmboom van de zwoele winternacht te genieten. Toedels!
Aloha,
David.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
